Nesten ingenting

Vi har en stor kulturarv i Trysil. Jeg sier at vi har et dikt til alle livets anledninger. Dette diktet av Halldis Moren Vesaas i den siste samlinga Livhus i 1995, er et av de aller vakreste:

Utgangspunktet i sikte.
Da samlar ein saman
det ein vil ha hos seg
så lenge ein er på denne sida.

Sorterer ut.
Streng sortering.
Likevel så mykje
som er verdt å halde fast på?

Det. Og det. Og det.
Kva som er mest verdt,
veit eg ikkje,
og kva tyder vel mål og vekt?

Men no i solefallet
i dette tunet der eg har trødd i seksti somrar
blir hjartet fullt av takk og pris
for nok som er nesten ingen ting:

Kvitkløvaren som myldrar
rund skolt tett ved rund skolt
rundt steinane og i vegkanten
og lar sin søte, blyge pust
så vidt merkast i den lufta ein andar inn.

Og liderla. Vippstjert i soloballett
på rekordraske bein
fram og tilbake, hit og dit.
Alltid berre ei.
Skulle tru det den same
gjennom alle dei seksti somrane.

Kvitkløveren. Linerla.
Så smått. Så stillferdig.
Ja. Og så dyrebart.
Nesten nok, berre dette, i kveld.